En toen werd ik gebeld met het nieuws dat een hond van een klant is overleden. Plots, zonder aankondiging. De dag ervoor nog een heerlijke lange wandeling met haar in het bos gehad. Ze was niet ziek, niets aan de hand. En nu is ze er niet meer.
Ze verdient een blog, net als onze eigen hond.

Het verliezen van een hond is niet te begrijpen voor mensen zonder hond. Het is het verliezen van een gezinslid, nee niet een kind dat is anders, maar wel het verlies van een vriend. Een vriend die overal bij was, waarmee je duizenden wandelingen hebt gemaakt. Een vriend die je al je zorgen hebt verteld en die al je vreugde en verdriet heeft gezien.
Wat honden zo mooi maakt is dat het dus uiteindelijk een vriend wordt. Uiteindelijk na heel veel uren opvoeden en trainen. En dan als je hem echt niet meer kan missen, als je je niet kan voorstellen dat hij er niet meer is……

Onze hond James hebben we 17 oktober 2012 laten inslapen. We kwamen er 2 dagen eerder achter dat hij een tumor op zijn aorta had. Niet operabel. Zijn interne systeem ging kapot en toen merkte we pas dat er iets met hem aan de hand was.
Hij was mijn vriend voor 11 1/2 jaar. Veel te kort en ik mis hem onbeschrijfelijk veel. We hebben gereisd samen, heel veel gewandeld en heel veel gedeeld.
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik gedragstherapeut ben geworden. Als ex-asielhond was opvoeding en training wel nodig bij hem. Ik heb heel veel geleerd van hem over honden en hondengedrag. Hij was een enorme hulp bij de training van honden en bij het diagnosticeren van het karakter van een hond.
En nu is hij er al een ruim een jaar niet meer. En nog steeds missen we hem zo enorm.

En afgelopen zaterdag dus dat telefoontje ’s ochtends, Leki is dood.
In september 9 jaar geworden, een Ridgeback teefje. Eigenwijs met een enorm eigen karakter. Mijn hele zwangerschap heeft ze samen met James naast me gelopen, ze waren niet bij me weg te krijgen. Zo mooi hoe verweven mens en hond kunnen worden.
Ze kon uren lui in de zon liggen zoals een Ridgeback betaamt en uren wandelen. Thuis bewaakte ze het huis en haar gezin en bij ons was ze op vakantie. Daar was ze helemaal niet waaks en kwam ze kwispelend op bezoek af. Ze is met ons mee geweest op bezoek, heeft met ons gekampeerd en samen met ons uit logeren geweest.

Zo plots als het bij James voelde zo onwerkelijk voelt het bij zijn vriendinnetje Leki. Ze was onze surrogaat hond geworden na het verlies van James. Elke vakantie kwam ze logeren en elke dag liep ze mee met de uitlaatservice. We zullen haar enorm missen en we kunnen ons niet voorstellen hoe dit voor haar eigenaren moet voelen. Zo plots!

Het verlies van je hond is heel persoonlijk en zit heel diep.